بازگشت
پارلمان افغانستان و مبارزه پارلمانی
شهاب الدین سرمند شهاب الدین سرمند

پارلمان عبارت از مجمع از نمایندگان بوده که از طرف مردم انتخاب واساساً امور قانون گذاری را به عده دارد . اما مسولیت های پارلمان به اساس چگونگی سیستم ویا رژیم میتواند متفاوت باشد ، مثلاً در کشورهای جمهوری پارلمانی و کشور های مشروطه سلطنتی ، پارلمان صلاحیت کنترول تمام امور را دارا میباشد ومرجع عالی مملکت محسوب میگردد . در کشور های که ریس جمهور تمام اختیارات را دارا است، پارلمان تنها در عرصه قانون گذاری نقش خویش را ادا مینمائید .

مبارزه پارلمانی ـ در اصل خویش نوع مبارزه سیاسی طبقاتی بوده و احزاب مترقی و دموکرات، مدافع منافع طبقه کرگر وهمه زحمتکشان در پهلوی سایر اشکال مبارزه ،از شیوه مبارزه پارلمانی نیز میتواند استفاده نمایند تا باشد مردم را به دور آرمانهای شان بسیج ساخته و سیاست های ضد ملی و استبدادی دولت و حکومت را در کار زار مبارزه انتخاباتی افشا و سعی میورزد تا نماینده های واقعی مردم به پارلمان راه یابند .احزاب وسازمانهای مترقی در پارلمان از تريبون رسمي براي بيان درخواست ها و پيشبرد برنامه های خود استفاده میكند. نفي مبارزه پارلماني به همان اندازه غلط ومضر به حال جنبش است كه مطلق كردن آن. اولی انحراف چپ و عدم استفاده از يك سلاح نبرد است، دومی انحراف راست و انحصار مبارزه فقط به يك شكل و محروم كردن توده ها از سلاح هاي ديگر نبرد عليه استبداد،ارتجاع وسایر مظالم اجتماعی میباشد. احزاب  و سازمان هاي مترقي از مبارزه پارلماني براي دفاع از منافع زحمتكشان و استقلال كشور براي جلوگيري از تبديل پارلمان به يك زائده هيئت حاكمه و براي  افشاء سياست ضد مردمی استفاده مي كنند. خارج كرد ن پارلمان از صورت زائده بلا اراده حكومت، تامين شركت آزاد در انتخابات، معرفي كانديداها و ريختن آزاد راي به صندوق ها از جنبه هاي مهم مسله عمدۀ دفاع از دموكراسي است. مبارزه براي آزادي انتخابات يكي از اشكال مبارزه به خاطر دموكراسي است .

تاریخ مبارزات پارلمانی کشور ما در وجود نمایندگان واقعی مردم شخصیت های ملی ، وطن پرست و انقلابی بیانگر فداکاری ، قهرمانی واز خود گذاری در راه مبارزه سالم پارلمانی به مثابه استفاده دقیق از سلاح بران، نبرد به خاطر دفاع از منافع زحمتکشان ،آزادی واستقلال کشور میباشد . مبارزه در این راستا بعد ازاستقرار رژیم مستبد و ضد مردمی نادر شاه و خانواده آن، خشم خلق را شدیدتر ساخت و سبب گردید تا اولین قدمه های مستحکم بر ضد ارتجاع ، استبداد و استثمار توسط روشنفکران و نیروهای ملی ، مترقی،دموکرات ومردمی در وجود سازمانها و احزاب حضور سیاسی یابد.   قیام های مسلحانه مردم در شمال و شرق کشور و کشتن نادر وبرادرش  ونیز کشتن سه کارمند سفارت انگلستان راتوسط روشنفکران میتوان مثال آورد .

بعد از کشتن نادر، برادرانش قدرت را تصاحب و مانند گذشته رژیم استبداد را اساس گذاشتند. چنانچه محمد هاشم در زمان حکومت خود (1933- 1946)کشور را به زندان ومسلخ مبدل ساخته بود . رژیم مستبد با تمام برخورد های غیر انسانی نتوانست مانع مبارزه برحق مردم گردد وصدای رسای مردم را خفه سازد وناگذیر به خشم و اراده مردم تن داده وبه خاطر بقای خود دست به چالش ها وسازش های مکارانه زد .

بعد از محمد هاشم برادرش شاه محمود در زمان حکومت خود (1946-1953)با درس که از دورۀ زمام داری محمد هاشم فرا گرفته بود با نشان دادن چراغ سبز به نیروهای مترقی ، ملی وخاصتاً روشنفکران، ژست های دموکراسی را اختیار نمود . شاه محمود قبل از آنکه دموکراسی را اعلام و قوانین دموکراتیک را وضع نماید دست به یکدورۀ امتحانی انتخابات در بلدیه ها و شورایملی زد .

بعد از اعلام دموکراسی قلابی استبداد خاموش ننشسته تلاش ورزید تا دربین روشنفکران نفاق و شقاق را ایجاد کند تا باشد از تشکیل جبهه علیه حکومت جلوگیری نماید که در اثر همبستگی و هوشیاری روشنفکران ،حکومت و دارو دسته آن به این پلان شوم خویش موفق نگردید . با استفاده از اعلام دموکراسی سازمان ها واحزاب سیاسی به تشکلات خود پرداختند ، این وضع حکومت را دست و پاچه ساخته وبه خاطر داشتن رقیب قوی در برابر احزاب بوجود آمده، دست به تاسیس حزب حکومتی بنام ( دموکرات ملی ) زد.

مگر همه این نیرنگها مانع فعالیت احزاب نگردیده ، در هدف نهائی احزاب وسازمانها توانستند سیاست ضد مردمی ، ضد ملی و ضد ترقی حکومت را افشا و به خاطر آزادی ، وتاسیس رژیم دموکراتیک ، مقابل حکومت در یک جبهه متحد صف آرائی نمودند این صف ارائی حکومت را به خشم آورده و همان آزادی را که چراغ سبز گویا به مردم اعلام نموده بود با تمام بیشرمی از بین برد و فضای اختناق دیروز را در جامعه مستقر ساخت.

با استفاده از دموکراسی احزاب و سازمانهای ذیل تاسیس و در تغیر وروشن ساختن اذهان مردم نقش سازنده داشتند .

حزب ویش زلمیان (1937) ، حزب وطن (1950) ،حزب خلق (1950) حزب سری اتحاد واتحادیه محصلین پوهنتون کابل (اپریل 1950) این اتحادیه نقش برازندۀ را در فعالیت های سیاسی بلخصوص در بین محصلین، استادان ، معلمین و شاگردان مکاتب دارا بود .

شاه محمود در دوره حکومت خویش تلاش ورزید تا از جنایات و استبداد برادرش محمد هاشم پرده پوشی نماید و بدین سبب راه دموکراسی (قلابی ) را به خاطر فریب مردم و نیروهای آزادی خواه و مترقی در پیش گرفت . که این چال و نیرنگ نتوانست عظم متین انسان های روشن ، دموکرات ووطن پرست را خدشه دار سازد برعکس سبب تشدید روحیه عالی ضد ارتجاع ، ضد استبداد و ضد استثمار شان گردیده و توانستند نقش فعال خویش را در همبستگی و روشن ساختن اذهان مردم داشته باشند .گذشته از آن با استفاده از دموکراسی که وسیله جز فریب مردم از طریق حکومت چیزی دیگر نبود ، روشنفکران و نیروهای مترقی و مردم دوست در انتخابات پارلمانی شرکت فعال نموده به مبارزات انتخاباتی پرداختن واز خانه مردم صدای مردم را  به گوش حکومت مستبد انوقت بدون هراس رسانده ووظیفه انسانی و وجدانی خویشرا انجام دادند .

حضور شجاعانه وبیان دردو اندوه مردم از گرسنگی ، فقر وبدبختی ، بی سر پناهی و قحطی  ،صحت و تعلیم وتربیه ،در مجالس شورا و بلخصوص هنگام رای اعتماد به حکومت بیانگر حقیقت مبارزه و نبرد سیاسی پارلمانی نمایند گان احزاب و سازمانهای مترقی میباشد .

مبارزات پارلمانی دورۀ سلطنت نادروخانه دان وی ساده و بدون تهدید و شکنجه نبود ، هر آن ارتجاع خود و توشط نمایند گان خود در داخل و خارج پارلمان مدافعین مردم و مبارزین راه آزادی را تا سرحد مرگ تهدید مینمودند .چنانچه در دورۀ حکومت شاه محمود چندین بار بالای میر غلام محمد غبار و داکتر عبدالرحمن محمودی حمله ور شدند .که میتوان از زندانی ساختن شخصیت های مشهور سیاسی همچون غبار، محمودی وبعداً ببرک کارمل ودیگران و لت و کوب شان توسط عمال ارتجاع به خاطردفاع ازحق مسلم مردم وافشای چهره های ضدملی ، ضد ترقی حکام آنوقت یاد آور شد .

افغانستان، امروز بیشتر از هر وقت دیگر نیازمند مبارزه پارلمانی به خاطر نجات مردم از  بدبختی ، فقر ، گرسنگی ، بیکاری ، فساد ، قانون شکنی ونجات وطن از چنگال دژ خیمان و متجاوزین خارجی ضرورت دارد . التیام دردهای مردم به شهامت و مقاومت ضرورت دارد تطبیق قانون به مبارزه بی امان علیه قانون شکنی و ناقضین قانون ضرورت دارد.پیروزی در همه این عرصه ها به اتحاد و همبستگی نیروهای ملی ،مترقی و دموگرات نیازمند است .

پارلمان به مثابه خانه مردم ، محل تجمع نمایند گان برحق مردم و نظارت کنند گان چگونگی تطبیق قانون برای  منافع مردم میباشد . ساختار پارلمان کنونی از لحاظ تشکیلاتی پاسخ گوی نیازمندی جامعه و تحقق خواست مردم نیست و بیشتر شکل جهادی را به خود دارد . در پارلمان به خواست و صدای مردم تمکین صورت نمیگیرد و به همین ترتیب از ناقضین قانون ، وقاچاقبران مواد مخدر که قانون دولت و قوانین بین المللی را پامال میسازند باز پرس صورت نگرفته ، تنها به یادآوری های تظاهری اکتفا میگردد .

پارلمان افغانستان به حضور فعال نیرو های مترقی و دموکرات و جبهه متحد این نیروها نیاز مند است . آنانیکه در این مبارزه از حضور ناتو و امریکا در افغانستان، کنار میروند دیقیقاً آب در آسیاب دشمن ریخته و میدان را بیشتر به ناقضین قانون و دشمنان آزادی ، دموکراسی و ترقی فراهم ساخته  آگاهانه یا نا آگاهانه مرتکب اشتباه میگردند .

پارلمان افغانستان به مثابه خانه مردم نباید به محل مخاصمت های تنظیمی ، ایدولوژیکی ، قومی ، سمتی ودشمنی های دیروز مبدل گردد . نیروی که میتواند جلو همه این کج روی ها را بگیرد و پارلمان را به مسیر اصلی و اصولی آن سوق دهد همانا روشن فکران مترقی ، نیروهای دموکرات و ملی اند و بس.

مردم در انتخابات پارلمانی ، انتظار دارند تا بهترین و آگاه ترین فرزندان شان را به حیث نماینده معرفی بدارند ، بلی نماینده، نه فردی که به خاطر معاش و لقب وکیل در آن محل به مثابه تماشا گر در بزدلی و هراس چند روز را سپری نماید .

پارلمان افغانستان به مردان و زنان ازادی خواه ، مردم دوست ووطن پرست ضرورت دارد به مردان و زنانی که زنده گی را در افتخارات آن میخواهند و از مرگ هراس ندارند و درک کرده اند که مرد یکبار میمیرد و نا مرد صد بار .

مرگ در راه وطن و سعادت مردم و در مبارزه به خاطر آرمان های بیکران مردم صد بار با شرف تر است از مرگ به خاطر تظاهر و تجمل .

نمایند گان با شرف مردم باید آنانی باشند که چهرۀ اصلی دشمنان مردم ووطن راافشا و        خدمتگذاران صدیق مردم را بدون هیچ نوع تعصب شناسائی نماید .                         

پس تا دیر نشده احزاب و سازمان هایکه داد از منافع مردم ، طبقه کارگر ، آزادی و عدالت اجتماعی میزنند هر چه زود تر دست بدست هم داده و خانه مردم (پارلمان ) را به تریبون رزم آهنین و راستین خود مبدل سازند و از انطریق خدمت گذاری شان را به مردم ووطن به مثابه یکی از راه های مبارزه ثابت و پارلمان را به ممثل اراده ملی مبدل نمایند .

رزمنده گان پر غرور خانواده دیروز ، پرچم مبارزه پارلمانی رهبران خویش را در اهتزاز در آورده، راه راستین شانرا که سراپا عشق به وطن ، مردم  ، آزادی و دموکراسی بود بدون هراس ادامه دهید به خاطر مبارزه دقیق پارلمانی با تمام صداقت به بیانیۀ تاریخی زنده یاد ببرک کارمل در هنگام رای اعتماد به آقای داکتر ظاهر مراجعه نماید . با اطمینان کامل که رزمنده گان حزب واحد با درک اینکه از کوچکترین امکان بزرگترین استفاده رانمود ، از کانیدهای خود با همان خاطره ودها خاطرۀ  مبارزه پارلمانی که جاودانگی دارد حمایت نموده در این راستا از هیچ نوع یاری دریغ نمیورزند از اینجاست که ضرورت مبارزه پارلمانی در افغانستان به مثابه یک اصل محسوس و حتمی است .

بگذار نام راد مردان آزادی ، عدالت برابری و مبارزین صلح و سعادت مردم همچون اسلاف شان ثبت زرین تاریخ کشور ما گردیده و ماندگار باشد .


May 7th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات